Depremin üzerinden artık 24 saat geçmiş ve ikinci gün başlamıştı. Biz de Adıyaman’dan almamız gereken imgeleri ve röportajları alıp süratlice zelzelenin merkez üssü olan Pazarcık ilçesine ve Fazla Üzücü haberlerin geldiği Kahramanmaraş’a gitmek için yola çıktık. Saat sabaha karşı saat 05:00’da Pazarcık ilçesine geldiğimizde, ortalık şimdi aydınlanıyordu. Kameraman arkadaşım İdris Yılmaz ile birlikte hiç uyumadığımız için birkaç saat otomobilin içerisinde dinlendikten sonra çalışmaya karar verdik. Uyku ile uyanıklık ortasında geçen o 2 saat içerisinde en az 20 lakin şiddetli artçı sarsıntı arabayı sallamış ve geçen mühlet içerisinde de gecenin karanlığı kendisini gündüzün aydınlığına bırakmıştı.
Pazarcık ilçe merkezi Adıyaman’da olduğu kadar ağır bir vuruş almamış üzereydi. Yapıların 3 – 5 katlı olması sebebiyle enkaza dönmüş yapı sayısı Adıyaman’a nazaran daha azdı. ancak ilçede bulunan binaların neredeyse tamamı hasarlı ve artık içine girilemeyecek durumdaydı.
Hayatta kalan depremzedeler için en Aka Problem da hasarlı olan meskenlerine girememek değildi. En öncellikle su ve yiyeceğe muhtaçlıkları vardı. Sarsıntının birinci 3 günü de bütün zelzele bölgesinde Aka bir su ve Besin krizi altında geçti aslında. Daha sonraki günlerde tırlarla gelen Besin yardımları sayesinde bu Sıkıntı nispeten Denetim altına alındı ancak bugün bile bu koordinasyonsuzluk nedeniyle Sorun hala devam ediyor ve kendisini çadır krizi olarak güncellemiş durumda.
Biz de Pazarcık ilçesine, bu problemlerin en zirve noktası olduğu ikinci gün ulaşmıştık. Gerçekten soğuktan korunmak için üzerine giydiği sarı yağmurluğu, kucağında tuttuğu dünyalar tatlısı ve en Çok 5 yaşında olan kız çocuğuyla yanımıza gelen depremzede Pazarcık Belediyesinden şikâyet ederken yaşanan sorunun gerçekliğini şöyle Anlatım ediyordu; “2 gündür ağzımıza bir damla su girmedi. Belediyeye gittim orada her şey vardı. Çiğ köfte yiyor, kahve içiyorlardı bize bir Tane su veren bile olmadı”
Kahramanmaraş’taki durumu anlamak ve Pazarcık ilçesinde gördüklerimizi aktarabileceğimiz sağlıklı bağlantı bulabilmek için yola çıktık. Bu ortada bütün zelzele bölgesinde Önemli bir şebeke sorunu baş göstermişti lakin internet ve şebeke sorunu yalnızca enkazların olduğu yerleşim alanı ve etrafında cereyan ediyordu. kent merkezinden en Çok 5 kilometre uzaklaştıktan sonra bağlantının bir halde düzeldiğini tespit etmiştik. Münasebetiyle enkazların etrafında çalışmalarımızı süratlice bitiriyor ve karayoluna ulaşıyorduk.
Bu sebeple Kahramanmaraş’a hakikat yola çıktık. Yaklaşık 2 saat sonra kente girdik ve kent merkezi güya aylardır Cenk uçaklarıyla bombalanmış üzereydi. Caddeler boyunca enkazlar, enkazların başında bekleyen öbek öbek insan toplulukları. Her enkazın başında yaşanan hareketliliğe kulak kabartmış babalar, anneler, çocuklar. Çalışmanın başlayabildiği enkazların başında huzursuz ancak umutlu bekleyişler ve istisnasız her 10 dakikada bir ağlayış ve Acı çığlıklar.
Maraş’ın merkezi olan Trabzon Bulvarının Güney yakasında bulunan oteller büsbütün yıkıldığı için bu taraftan caddeye araçla girmek Mümkün değildi. Caddenin sağında ve solunda bulunan her 10 binadan biri yıkılmış ve yola dökülmüştü. Her yıkıntının başında akrabalarını arayan depremzedeler, yıkıntı altında kalmış öteki depremzedeleri ellerindeki balyoz ve çekiçlerle kurtarmaya çalışıyordu. AFAD, arama kurtarma çalışmalarını Fazla sonlu olarak başlatmıştı lakin ne işçi sayısı yetiyordu ne de teknik teçhizat. Arama kurtarma çalışmalarındaki vahameti 35 yaşındaki bayan depremzede şöyle anlatıyordu; “Yakınlarımızı kurtarın diye yetkililere gidiyoruz, burada AFAD yok diyorlar. E fakat televizyonlar söylüyor diyoruz, o televizyonun söylediği diyorlar. AFAD yok burada, Maraş bitti yok oldu.” Sahiden de sarsıntının birinci 3 gününde Maraş’da bulunan enkazların başında sivil beşerler kendi imkanlarıyla bir ses, bir Ömür belirtisi arıyor ve yakınlarını kurtarmaya çalışıyordu.
Bir taraftan açlık ve soğuk, öteki taraftan sevdiklerinden haber alamamaktan kaynaklanan ümitsizlik yerini gerginliğe bırakıyordu. Koca bir kent fırlatılmaya Amade bir ok üzereydi. Bu gerginlik yalnızca yıkıntı altından canlı beşerler çıkınca yumuşuyor lakin yıkıntı altında Öbür bir yakını olduğunu hatırlayınca tekrar diriliyordu.
Nitekim bu anlardan birinde Azerbaycan Bulvarında yıkılmış olan 7 katlı binanın enkazında bekleyen bir anne, eşi ve çocuklarından istikbal yeterli bir haber için gözünü kırpmadan çalışmaları izliyordu. Enkazın başında çalışanlar ‘sessizlik’ ihtarında bulundu. yıkıntı altından bir ses duymak için kendi açtığı tünele hakikat eğildi fakat bir şey duyamadı. Bir Sefer daha tünele indi ve çıktığında elinde cansız bir çocuk vücudu vardı. Battaniyeye sarıp, enkazdan aşağı indirdiler. Sessizce bekleyen Ebeveyn battaniyeyi araladı ve kızını tanıdı. Battaniyeyi kızının yüzünden ayırdı, cansız vücudunu tıpkı bir kundak üzere sardı ve başını kızının soğuk vücuduna gömdü.
Depremin üzerinden neredeyse 2 gün geçmek üzereydi. Biz de saatler gece yarısı 22’yi gösterdiğinde, Gaziantep’in Nurdağı ve İslahiye ilçelerinden gelen o dehşetli imgeleri yerinde görmek için Antep yolundaydık.
TIKLAYIN | Zelzelenin birinci günlerinde Adıyaman’da neler yaşandı: Nahoş ve Nefes renkli zelzele battaniyeleriyle kefenlenmiş bedenler
Yorum Yok