Fehmi Koru*
Can kayıplarının yüksekliği, yıkılan ve yıkılacak binalar yüzünden yerlerinden olanlar ile çadırlarda, derme çatma yerlerde yaşamak zorunda kalanların varlığı yüzünden bu günlerin unutulmayacağı sanılıyor.
Oysa doğal akışına bırakılırsa bu günler de unutulacak.
Tıpkı 20 bine yakın insanın hayatını kaybettiği, 100 binlerin uzun mühlet konteyner kentlerde yaşadığı 1999 Marmara zelzelesinin, üzerinden bir mühlet geçtikten sonra unutulduğu gibi…
Seçimli bir Yıl olmasaydı şimdilerde karşımıza çıkan gelişmeler Fazla daha farklı yaşanabilirdi; birkaç ay sonra sandık başına gidileceği için zelzele sonrasının harareti bize bu günlerin uzun mühlet unutulmayacağı hissini veriyor.
Unutulacaktır, unutacağız.
Genç-yaşlı kuşakların el ele sergiledikleri dayanışma tabloları, kendi insanlarımız yanında dünyanın neredeyse Tüm ülkelerinden yardımımıza koşan gönüllülerin fedakar gayretleri, bu acılı devirden zihinlerimizde kesinlikle yer edecek.
Tabii bir de Olumsuz görüntüler…
Eleştirilere küfürle mukabele edilmesi…
İleride hesabı sorulmak üzere olduğu anlaşılan notların kaydedildiği bir yahut apansızın Çok defterin varlığı, yaraları sarmaya gelenleri ‘İngiliz casusu’ olmakla suçlamalar…
Sansür denemeleri…
Muhalif bilinen medyaya tehdit gayesiyle sallanan parmaklar, muhabirlere çekiçle saldırılar…
Döneminde kâfi önlemler almadığı zelzelede Tüm açıklığıyla ortaya çıkan bir belediye liderinin, partisi başkanı önünde seçmeni tarafından istifası talep edildiğinde, “Diğer on belediye lideri istifa etsin ben de ederim” karşılığını vermesi…
Aradan ne kadar Vakit geçerse geçsin benim hafızamda herhalde bunlar bu periyottan kalacak izler olmayı sürdürecek…
Depremin sarstığı vilayetlerimiz ve yerleşim yerlerinde hissedilen acıları hafifletmek, başlarını sokacak bir çatısı bulunmayan, Öbür vilayetlerde kendilerini Konuk edecek yakınları olmadığı için zelzele bölgesinden ayrılamayan, Meşrubat bir tas çorba, def-i hacet edecek tuvalet, yıkanmayı sağlayacak duş bulamayan depremzedelerin hiç değilse kimi Temel muhtaçlıklarının karşılanması için seferber olan insanların dayanışma hassasiyeti bir yana…
Aynı periyotta, eski Üzücü alışkanlıklarına yenilerini de ekleyerek bildikleri Kötü yoldan ayrılmayanların hoyratlıkları diğer yana…
Birilerinin ‘asrın felaketi’ ismiyle anılmasını istedikleri zelzelesi gerçek manada ‘felaket’ haline dönüştüren bence bu ikinci telaffuz ve tavırlar… Felakete maruz kalanların kaybettikleri yakınları, çöken konutları, Temel muhtaçlık hususlarından mahrumiyetleri ile, onlar üzerinden süregiden siyasi tartışmaların üslubu çelişiyor.
Kötülüğün sıradanlığı yahut sıradanların kötülüğü…
İstifa bekleyenler daha Fazla bekleyecekler…
Onların istifasını bekledikleri de birebir kanılarla istifa etmezler.
Ta ki, metal yorgunu oldukları gerekçesiyle misyonlarını diğerlerine bırakmaları kendilerinden istenene yahut vazifelerinden af edildiklerini sürpriz halde haber bültenlerinden öğrenene kadar, Tüm sorumlular yerlerinde kalmaya devam ederler bizde.
Çanakkale’nin iki yakasını bir ortaya getirecek köprünün inşaatında çalışan Japon mühendis, aslında diğerine ilişkin bir kabahati üzerine alıp cezayı en ağır biçimde kendisine biçer, lakin onu intihara sevk eden kabahatin yerli sahibi işine devam eder…
Hayat da böylelikle devam eder gider…
Geriye bir sıra palavra, akıl almaz propagandalar ve onlara eşlik eden hayali senaryolar kalır.
Bütün bunların sonucunda da, unutulmaz sanılan anılar, bir bakmışsınız, bir gün gelmiş ve unutuluvermiş…
Tam iki yılımızı meskenlere kapanarak, maskeli hayata zorlanarak geçirdiğimiz koronalı günlerde de az insanımızı kaybetmedik; kaybettiklerimizin acısını hisseden yakınları dışında hepimiz o günleri hafızalarımızın en gerisine itmedik mi?
Bugünlerde yaşadıklarımızı -daha doğrusu bizlere yaşatılanları- unutmayacağımıza nasıl inanabiliyoruz?
Eğer hakikaten de bugünleri iyi-kötü taraflarıyla unutmaz, onları hafızalarımızda olabildiğince canlı tutabilir ve bundan sonraki hayatımızı şu sıralarda gördüklerimiz, bilir hale geldiklerimiz, özümüzde hissettiklerimiz istikametinde kurma kararlılığı gösterebilirsek, geleceğimizden de o kadar emin olabiliriz.
Şimdilerde yaşadıklarımız tahminen o Vakit bir Sefer daha yaşanmayabilir.
Şu sıralarda sağda-solda o kadar Fazla “Unutmayacağız, unutturmayacağız” sözlerinin geçtiği metinle karşılaşıyorum ki, onların tesiriyle kendim de bu günleri unutmaya direndiğim üzere, unutturmak isteyenlerin bu niyetini kursaklarında bırakmak da istiyorum.
Zorluğunu bile bile…
Bu yazıyı da unutmanın kaçınılmaz olduğunu hatırlatarak o zorluğun üstesinden gelmek için yazdım.
Unutmak doğal ancak unutturmamak için Fazla Özel gayretler sarf etmek gerekiyor.
Varsanız ben de varım.
*Bu yazma fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.
Yorum Yok