Umut ve umutsuzluk arasındaki hızlı gitgeller: “Çorak” ve “Bahar” izleyicilerle buluşuyor

“Çorak”

Krizler çağında yaşadığımızdan kuşkumuz yok. Çabucak her alanda eşitsizliği, kırılganlığı, yaralanabilirliği ağır bir formda hissediyoruz. İçinde yer aldığımız münasebetler sisteminde bir yerlere sürükleniyoruz. Hem içindeyiz hem de onlarsız düşünemiyoruz. Tahminen biraz yapıp ettiklerimizle gerçeği anlamaya, onları aşmaya çalışıyoruz. Öbür türlüsü her Vakit mümkündür. Benim tasam ‘kazanımlar’ değil, ‘yitirilenler’ üzerine. Bugün sanatkarın öncelikli olarak nitekim söyleyebileceği bir şey varsa muhalif olması gerekir. Ya da bu türlü bir şey kaçınılmazdır. Bana nazaran sanat, sanatkarın kendi yaşantısına, yaşama bir taraf Eda kararıdır. Bir ‘kendine sahip çıkma’ durumudur. Şayet sanat bir yaratma hareketiyse, yaratmak da bir ‘karşı duruş’ – direnme hareketidir, biçimidir.

Cebrail Ötgün 

“Bahar”

Pandemi, seçim ve sarsıntı. Olağan hayatlarımızın seyrini değiştirme gücüne sahip üç kuvvetli kavram. Pandemi, alışkın olmadığımız fakat alışmak zorunda kaldığımız yeni bir yaşama üslubunu dayattı bize. Seçim, neredeyse iki yıldır gündemimizde ve geleceğe yönelik hoş hayaller kurmamızı sağladı. Ancak, beklentilerimizi karşılamama korkusunu da yaşatmıyor değil. Zira, umudumuzu ve hayallerimizi başak tarlasına dadanan kargalar üzere boşa çıkarmaya çalışanların varlığı can sıkıcı olmaya devam ediyor. Zelzele, sarsıntıya yakalananların onlarca yıllık geleceklerini ve mahremiyetlerini yok etti ve sonuçları hepimizi uzun yıllar etkileyecek devasa bir meseleye dönüştü.

Yalanın gerçeğe tercih edildiği günlerden de geçiyoruz ayrıyeten. Neyin hakikat neyin yanlış olduğu konusunda başlarımız karışık olduğundan yalancı bahara aldanan badem ağacının durumuna düşme durumu başlı başına toplumsal bir Sorun olarak orta yerde duruyor. Yanlışı legalleştirme ve olağan hale getirme riski var.

Bunlara Etraf kirliliğini, iklimin yarattığı meseleleri, hayvan katliamlarını, bayan cinayetlerini, çocuk istismarını da ekleyebilirsiniz.

Son yıllarda fotoğraflarımda yüklü olan mevzulardır bunlar. Her biri ile farklı başka ilgilenmem sanatı aktivist yurttaş kimliği ile yapmayı benimsediğimdendir. Işıklı kutuların, kolilerin, gömleğe ve yeleğe dönüşmeyi bekleyen bezin, meyve vermese de süper çiçek açan sakuraların, salkım söğütlerin ve Şafak ağarmasının imgeleri bu stantta “bahar” ismi altında gerçeğin, umudun ve beklentinin metaforu olarak kullanıldılar. Bendeki dilek, çorak günlerin bereketli bahar günlerine dönüşeceğini Düş etme ve onu tekrar görme / yaşama isteğidir tahminen.

Hüsnü Dokak