Diyarbakır Barosu eski lideri Tahir Elçi’nin eşi Türkan Elçi, Cumhuriyet Kamu Partisi’ne Üye olmasıyla ilgili olarak kendisine gelen tenkitlere, “Kadınların gayretini konutuyla, çocuğuyla, eşiyle, mahallesiyle sınırlayanların karşısında bayanların kan göllerini kurutacak elleri, yeni bir dünya kuracak kadar kuvvetli sesleri vardır” dedi.
Türkan Elçi, Ot mecmuası için kaleme aldığı yazısında, “Göğe tırmanıp güneşi zapt etmek isteyenlerin ulvi mirasını taşıdığını argüman edenlerin lisanlarında taraflı sessizlik ve boyunlarında meramını kaybetmiş bir seyahat öyküsü. Meğer güneşe seyahatin nihayetinde mutlak şahsî özgürlük, Ömür hakkının kutsallığı, insanın insan olmaktan doğan hakları, Temel hak ve özgürlükler, onurlu hayat, eşitlik, bayanın özgürleşmesi üzere hülyalar vardı” dedi.
Elçi, “Efradın yeni ceketinin gizli cebinden köhne çağların pervasız kelamları dökülür. Ne de olsa her mahallenin yobazları başkalarına misal vakitle. Güneşi zapt edenlerden geriye kalanların havada sallanmaktan yorgundur ayakları. Zulüm karşısında susmuş lisanları. Halbuki bayanların çabasını konutuyla, çocuğuyla, eşiyle, mahallesiyle sınırlayanların karşısında bayanların kan göllerini kurutacak elleri, yeni bir dünya kuracak kadar kuvvetli sesleri vardır” sözünü kullandı.
TIKLAYIN – Türkan Elçi’nin CHP’ye Üye olmasına neden reaksiyon gösteriliyor?
Türkan Elçi’nin “Kuyunun tabanında kurbağalar” başlıklı yazısı şöyle:
“akın Mevcut
güneşe akın!
güneşi zapt edeceğiz
güneşin zaptı yakın!”
“Güneşi İçenlerin Türküsü” bir kuşağın üniversite amfilerinde, dersliklerinde, kantinlerinde Nazım Hikmet’in hararetle okunan şiirlerinden biriydi. “Güneşi zapt edeceğiz” dizesi birçok gencin hançeresini delip kentlere dağılırdı. Şiirler okunurdu Ahmet Arif’ten, Nazım’a uzanırdı hissin elleri. Sol dünyanın ışığıyla yazılmış kitaplar koltuk altlarında pek de afili. Yılanın kabuk değişmesi üzere kabuk değiştirecek yeni dünyaya adım atan bir jenerasyon. Yılan cilt değiştirir de insan evladı neden yapamasındı? Güneşi zapt etmek niyetiyle göğe tırmananlar derisini niçin değiştiremesindi?
Göğe tırmanıp güneşi zapt etmek isteyen jenerasyonların üzerinden zulüm geçti, vefat geçti, güneşe inananların birden fazla öldürüldü, tutuklandı, kiminin kemiklerine ulaşılamadı. Geride kalanların Bazen sustu, kiminin lisanı biley taşında bilendi, komşu komşusuyla ayrıştı, kendisine benzemeyeni Hasım belledi. Toprağın kalbine ecdat kılıcıyla hudut çizdi muktedirler, toprak kanadı. Mahallelere bölündü toprağın bağrı, cesetlerden bentler örüldü, duvarlar yükseldi. Vefat imrendirilirken ölüler yarıştırıldı, ne de olsa ölülerden itiraz gelmez, beis yoktu. Bazen mahalleler vatan dedi, bayrak üzerine Ant içti, and olsun, hamdolsun dedi, dua ile kendine benzeyeni selamlarken Allah’ın öteki kullarını unuttu. Adaleti olmayan kılıcın gölgesi düştü toprağa. Mahalleleri birleştiren köprüler yıkılırken herkes sırat köprüsünden geçti. Çöplükteki horozların lisanı ahkâm kesti, kendi çöplüğünün lisanına kendi renginden dikenler ekti. Kaleler ve fildişi kuleler yükseldi çöplüklerde, karanlığın ortasında yerleri ışıl ışıl. Kuyular vardı her mahallede, kuyuların tabanında kurbağalar. sema kuyunun ağzı kadardı. O denli vırak vırak kendi sesine tapan kurbağalar. Kendi kulaklarını ve yandaşlarını sağırlaştıran kurbağalar.
Dünya döndü, Vakit geçti, Yıl değişti, jenerasyon değişti, lisan değişti. En Fazla buna horozlar şaştı, karar kesti. Lahza geldi kendi mahallesine karşı çıkanlar, ortak dilin meydanında vuruldu, gün kayboldu, mahallelere karanlık indi.Yaşamın kutsallığına inananların lisanında Sıkıntı bir figan:
“Er meydanında vicdan vurulurken kaybolur güneş. Kaybolanı nasıl zapt edeceksiniz? Nasıl?” Karşı mahallelerden Öbür öbür itirazlarla titreyen sesler. Bentlerin arkasında birden fazla Vakit endişeden kendini gizler efgan. Ölülerin ve mevtin lisanıyla konuşunca kaleler, kuleler ve yanında hizalanan sakinler, vicdanlıların kendi mahallesine itirazı, Mecburî sukuta sığınır. Kurulan tezgâhlarla, oynanan oyunlarla mahallelinin zihninde karşı mahalle korkulası heyuladır amansız.
Güneşi zapt edenlerden geride kalanların ayakları havada asılı kaldı. Karşı mahallelerde kendisi ve günün birinde geride bırakacağı toprak için avuçları yüzlerinde Allah’a dua edenler kul hakkını unuttu. Mevsimler döndü, kış geçirdi topraklar. Ölüler kar altında sessiz uyurken dünya durdu ve Lahza geldi vefat kokusunu üzerinde taşıyan bayanlar kendi Yürek lisanıyla konuştu. Köprüler kuruldu yolu olmayan mahalleler ortasında. Ölülerin sesleriyle bezenmiş mahallelerin altı, çatır çutur fay çizgileriydi artık. Kaleler sallandı, fildişi kulelerin dişi kırıldı. Şedit lisanlı horozlar korosu bangır bangır ve yandaş bando takımının ayakları rap rapken arş marş ileridir bütün yollar.
Ve Lahza gelir, Vakit geçer, bayanlar seslenir yokuş yollara. “düşlerin yalnızlığında dalgalanan ovaları taşıdık avuçlarımızla/ geceye su içirdik ağarsın dedik/tebessümleri taş teneşirlerden toplayarak” Dizelerini duymayanların ayakları gece gündüz bitmeyen rap raptır.
“Yıkılan köprülerin altından sallarımızla karşı kıyılara ulaştık/gözlerimizdeki Yas izlerini ve mezarlıklardan topladığımız karanfilleri suya bıraktık” Mevtin soğuk yüzünü gören, köprüler inşa eden kadınların sesini duymayanların ayakları Tekrar rap raptır…
Her mahallenin horoz korosu soloya karşı bangır bangır “Döksün herkes eteğindeki Zımnî taşları. Mahalle kaçkınlarını taşlamak bizden yana cevazdır.”
Göğe tırmanıp güneşi zapt etmek isteyenlerin ulvi mirasını taşıdığını tez edenlerin lisanlarında taraflı sessizlik ve boyunlarında meramını kaybetmiş bir seyahat öyküsü. Meğer güneşe seyahatin nihayetinde mutlak ferdî özgürlük, Ömür hakkının kutsallığı, insanın insan olmaktan doğan hakları, Temel hak ve özgürlükler, onurlu hayat, eşitlik, bayanın özgürleşmesi üzere hülyalar vardı.
Ve Nazım’ın “akın var/güneşe akın!/güneşi zapt edeceğiz/güneşin zaptı yakın!” dizelerinden Öbür “Anamız, avradımız, yârimiz. Ve güya hiç yaşamamış üzere ölen. Ve soframızdaki yeri öküzümüzden sonra gelen kadınlarımız” dizeleri de vardı.
Efradın yeni ceketinin gizli cebinden köhne çağların pervasız kelamları dökülür. Ne de olsa her mahallenin yobazları başkalarına misal vakitle. Güneşi zapt edenlerden geriye kalanların havada sallanmaktan yorgundur ayakları. Zulüm karşısında susmuş lisanları. Halbuki bayanların gayretini konutuyla, çocuğuyla, eşiyle, mahallesiyle sınırlayanların karşısında bayanların kan göllerini kurutacak elleri, yeni bir dünya kuracak kadar kuvvetli sesleri vardır.”
Yorum Yok